«ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
ΕΛΑΤΕ ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ»
Ξεκινάμε την παράθεση του προγράμματός μας στο πλαίσιο της κοινωνικής λειτουργίας από την παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα.
Δεν είναι μόνο συμβολική η επιλογή αυτή είναι κυρίως ουσιαστική, καθώς η παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι η βάση για την διαμόρφωση μιας κοινωνίας, αλλά και το παραγόμενό της μπορεί να αποτελέσει κρίσιμη κοινωνική βάση για την μετεξέλιξη της κοινωνίας.
Θεωρούμε πως Ελλάδα είμαστε οι Ελληνες, οι κάτοικοι, οι πολίτες αυτής της χώρας. Είναι για εμάς σημαντικό να εννοηθεί αυτό από όλους. Το ανθρώπινο δυναμικό μιας χώρας και η ποιότητά του ορίζει σε απίστευτα μεγάλο και ουσιώδη βαθμό το είναι και το γίγνεσθαι, το παρόν και το μέλλον της.
Η Χώρα μας δεν αντέχει άλλο αυτή την παιδεία.
Ελάτε όλες και όλοι να την αλλάξουμε.
1. Ποιο εκπαιδευτικό σύστημα ακολουθεί η Ελλάδα;
Η Ελλάδα ακολουθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες ένα εκπαιδευτικό σύστημα αντίστοιχο με τους στόχους του εφαρμοστέου συστήματος. Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες, κελεύσματα και εν τέλει εντολές του συστήματος παραγωγής και λειτουργίας που ακολουθείται στον δυτικό κόσμο. Αυτή την κατεύθυνση και τη δομή έχει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Διδάσκει ανταγωνιστικότητα, ατομισμό, ωφελιμισμό, τυφλή υπακοή στην συστημική καταπίεση, πλήρη συστημική ενσωμάτωση, ακρισία, υποταγή.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για σύστημα ουσιαστικής παιδείας, αλλά για σύστημα προσαρμοσμένης τυφλής κοινωνικοποίησης και ένταξης στις έννοιες και τις αρχές του συστήματος.
Δεν αναπτύσσει την κριτική σκέψη, παρά μόνο την διατεταγμένη εκμάθηση. Στην ουσία διαχέεται από την λογική μιας παραγωγικής μονάδας του καπιταλισμού, ακολουθεί τις δομές και την λειτουργία του. Ο καλός μαθητής προετοιμάζεται για να γίνει καλός υπηρέτης του συστήματος από κορυφαία θέση, ο μέτριος από μέτρια θέση, ο κακός από κακή θέση. Πλήρης διαστρωμάτωση σύμφωνα με την πυραμίδα του καπιταλισμού. Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν ως κριτική για την ταύτιση του εκπαιδευτικού συστήματος με το σύστημα λειτουργίας της κοινωνίας, αλλά σκοπός μας δεν είναι η κριτική.
Το ίδιο το σύστημα είναι ταυτόχρονα κατά βάση ταξικό - οικοονομίστικο, ιδίως καθώς η έννοια δωρεάν παιδεία έχει καταντήσει πικρόχολο ανέκδοτο και αποτελεί κτήμα των λίγων, ανάλογα με την οικονομική τους ευχέρεια.
Ανακεφαλαιώνοντας θα μπορούσαμε σχηματικά να επισημάνουμε, ότι το σύστημα εκπαίδευσης της Ελλάδας είναι καταπιεστικό, μη θελκτικό, δεν ασχολείται με τον μηχανισμό κατάκτησης της γνώσης, αλλά με τη λειτουργική χρήση και εκμετάλλευση του ανθρώπου – μαθητή από το σύστημα. Αναπαράγει τις ταξικές ανισότητες, δεν προσφέρει γνώση, αλλά καταπιεστική αποστήθιση και είναι εν συνόλω αποτυχημένο.
Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, είναι ακόλουθο της θέσης της χώρας στον παγκόσμιο παραγωγικό καταμερισμό, αυτόν που προωθεί και επιβάλλει το παγκόσμιο διευθυντήριο. Είναι αποτυχημένο παραγωγικά και ουσιαστικά, είναι σύστημα παρίας, καθώς αυτή είναι η αντίστοιχη θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο καταμερισμό. Είναι επίσης αποτυχημένο ως αντίστοιχο των μηχανισμών λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας. Κουβαλά τις ίδιες κοινωνικές παθογένειες και προσαρμόζεται σε αυτές.
Αυτό που το σύστημα προβάλει ως λύση είναι η εντατικοποίηση (με βάση τους δικούς του όρους και αντίστοιχα με την εντατικοποίηση της εργασίας όλων), ο άκρατος ατομισμός – ανταγωνισμός, η περαιτέρω καπιταλιστική εξειδίκευση- μονομέρεια. Στην πραγματικότητα το σύστημα αυτό εφαρμόζεται στην Ελλάδα τα τελευταία 20 και πλέον έτη. Τι κατάφερε; Πόσο οικτρά απέτυχε ; Τα συμπεράσματα της αποτυχίας ανήκουν στο ίδιο το σύστημα. Ξέρετε γιατί απέτυχε, διότι είναι πλήρως ενταγμένο στο σύστημα καταμερισμού που επιβάλλει - όχι ο τόπος και οι ανάγκες του – αλλά το παγκόσμιο σύστημα και οι εντολές του για την Ελλάδα.
Το σχολείο - εξεταστικό κέντρο, τα συνεχή τεστ και διαγωνίσματα, η γνωστική καταπίεση, ο μηδενικός ελεύθερος χρόνος είναι όλα γνωρίσματα του συστήματος και όλα καταστροφικά για τον άνθρωπο, το νέο, το μαθητή και την πραγματική παιδεία και γνώση.
Ετσι αχρηστεύονται γενιές και γενιές Ελλήνων, έτσι μαθαίνουν να υπακούουν, να εργάζονται και να καταναλώνουν σύμφωνα με τις εντολές του συστήματος.
Είναι σαφές ότι χρειαζόμαστε μιαν άλλη παιδεία, μία εκπαίδευση που θα είναι αποτελεί πραγματική διαδικασία παιδείας, μία εκπαίδευση που θα είναι προσανατολισμένη στον Ελληνα - άνθρωπο, στον τόπο του, στις ανάγκες του, μια παιδεία πραγματικής γνώσης και ουσίας που θα διαμορφώνει ελεύθερα και δημιουργικά σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι άβουλα υποκείμενα προς εκμετάλλευση και χειραγώγηση. Δεν θα αναφερθούμε περαιτέρω στην καταστροφική λειτουργία του συστήματος, θα καταντήσει φλυαρία, αφού το χάλι της παιδείας το βιώνουμε όλοι πολύπλευρα είτε ως μαθητές, είτε ως νέοι, είτε ως γονείς, είτε ως άνθρωποι που λειτουργούμε σε αυτή την κοινωνία.
2. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ;
ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Μετά από πολλή περίσκεψη, αναζήτηση και μελέτη για την ουσιαστική παιδεία της γνώσης καταλήξαμε σε ουσιαστικές αντίστοιχα λύσεις. Μέλη του κινήματος είχαν εδώ και χρόνια μελετήσει και προβάλλει τις λύσεις. Ουσιαστικά στηριζόμαστε και πάλι στον άνθρωπο και τις πραγματικές ανάγκες του, εκφράζουμε και υλοποιούμε την ανάγκη του ανθρώπου για πραγματική κατανόηση του κόσμου και γνώση. Στην ουσία προτείνουμε και εφαρμόζουμε ένα Ελληνικό σύστημα, ένα σύστημα δομημένο και δοκιμασμένο στην αρχαία Ελλάδα, ένα σύστημα που παρήγαγε σοφούς μα και ελεύθερους ανθρώπους και πραγματικούς πολίτες.
Εδώ τίθενται οι τελικές προτάσεις της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στην Α’βάθμια και Β’βάθμια εκπαίδευση. Προτάσεις που εκφράζουν, όχι μόνο τις ανάγκες των μαθητών και των γονιών, αλλά και της ίδιας μας της κοινωνίας. Οι προτάσεις μας υλοποιούνται χωρίς να απαιτούνται πρόσθετα κονδύλια για περίεργες και ύποπτες υλικοτεχνικές υποδομές ή για χρηματοδοτήσεις σχολικών βιβλίων. Θεωρούμε βεβαίως αυτονόητο ότι κάθε σχολείο πρέπει να έχει αναγνωστήριο, βιβλιοθήκη και επαρκή αριθμός ηλεκτρονικών υπολογιστών συνδεδεμένων με βιβλιοθήκες και «τράπεζες» πληροφοριών.
Τι προτείνουμε;
Α. Την πραγματική μεταρρύθμιση και πλήρη αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος με αλλαγή φιλοσοφίας, ώστε το σχολείο να αποτελεί σχολείο δημιουργικής γνώσης, σχολείο διδαχής και κατάκτησης του μηχανισμού της γνώσης. Σχολείο, όπου διδάσκεται η εύρεση και η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση – πληροφορία, η κατανόηση και ανάλυσή της, η σύνθεση απόψεων και θέσεων και η κατόπιν ελευθέρου διαλόγου σύνθεση της τελικής θέσης.
Ο προσανατολισμός της παιδείας πρέπει να είναι στο να παράγει ελεύθερους και δημιουργικά σκεπτόμενους ανθρώπους. Ανθρώπους που γνωρίζουν που και πώς να ερευνήσουν, να αναλύσουν, να κρίνουν και να συνθέσουν δημιουργικά και όχι ανθρώπους που έχουν βιώσει τον πειθαναγκασμό ως μόνο μέσο κοινωνικής επιβίωσης. Η δημοκρατία, η ελευθερία, ο διάλογος πρέπει να είναι απαραίτητα συστατικά στοιχεία του τρόπου εκπαίδευσης των νέων. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την διαδικασία παραγωγής της γνώσης θα είναι αυτοί που θα μπορούν να εννοήσουν, να κατανοήσουν, να συνθέσουν και να παράγουν το μέλλον της πατρίδας μας και όλου του πλανήτη.
Λέμε όχι στο σημερινό σχολείο, που λειτουργεί σαν κρεατομηχανή ανθρώπων και συνειδήσεων, που διδάσκει τον άκρατο ατομικιστικό ανταγωνισμό, αντί για την κοινή προσπάθεια και συλλογικότητα, που διαχωρίζει τους ανθρώπους από τις πρώτες κιόλας τάξεις, που αυταρχικά αναγκάζει και διδάσκει την υποταγή και προσφέρει προπαρασκευασμένες υποχρεωτικές πληροφορίες, παράγει άβουλους υποψήφιους πειθήνιους εργαζόμενους, χωρίς συγκρότηση κρίσης και σκέψης και λειτουργεί ως εξεταστικό κέντρο εισαγωγικό για τα Α.Ε.Ι.
Δυστυχώς σήμερα, εκεί που σταματά η λογική αρχίζει το σχολείο !!!. Αλλιώς, με ποιο τρόπο να χαρακτηρίσουμε την εξόντωση των νέων ανθρώπων, από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού, με ασφυκτικά προγράμματα και υποχρεωτικά πλαίσια πρόσληψης και αναμασήματος πληροφοριών, που τελικά απαγορεύεται να κρίνουν και να κατανοήσουν σε βάθος. Η γνώση δεν μπορεί να είναι εντολή και μάλιστα παράλογη και οι διδάσκοντες δεν μπορούν να μετατρέπονται σε όργανα εκμάθησης της τυφλής υπακοής. Το σχολείο δεν πρέπει να είναι πειθαναγκαστικό «καψόνι» και τόπος βασανιστηρίων για τους μαθητές, αλλά να γίνει τόπος ελευθερίας και γνώσης.
Απαιτείται συνεπώς πλήρης αλλαγή της φιλοσοφίας και της νοοτροπίας του σχολείου βασισμένη στις αρχές της έρευνας και της ελεύθερης πρόσβασης στις πηγές και στην γνώση, μελέτη, ανάλυση και σύνθεση, σύνταξη αρχικής εισήγησης, κοινός ελεύθερος διάλογος όλων, κατάληξη με δημοκρατικές διαδικασίες στις τελικές λύσεις, στο τελικό παραγόμενο κείμενο.
Β. Χρειάζεται άμεσα τροποποίηση – αλλαγή του αντικειμένου των βιβλίων, μαθημάτων και (κυρίως) της διδασκαλίας/εξέτασης, ώστε οι μαθητές να μην γίνονται αποδέκτες, αποστηθιστές – ψιττακιστές άχρηστων ειδικών γνώσεων, αλλά πρωτίστως να μαθαίνουν και να κατανοούν την ουσιαστική σημασία κάθε μαθήματος, την έννοια της κοινωνικής – γνωσιακής του χρησιμότητας, την ανάλυση και την σύνθεση ως μέσο κατανόησης και χρήσης της γνώσης και την κριτική, δημιουργική προσέγγιση του γνωστικού αντικειμένου. Απαιτείται κατάργηση των περισσοτέρων βιβλίων και συγγραφή και δωρεάν διανομή βιβλίων ουσιαστικής ανάλυσης και γνώσης (π.χ. αναλυτική γραμματική όπως αυτή του Μ. Τριανταφυλλίδη, βιβλίο μαθηματικών που να περιέχει και να αναλύει τις βασικές έννοιες και διαδικασίες). Στα βιβλία αυτά θα μπορούν άμεσα να ανατρέχουν οι μαθητές για να βρίσκουν λύσεις. Η εξοικονόμηση πόρων και η διάθεσή τους για άλλες αναγκαίες δραστηριότητες της παιδείας θα είναι τεράστια.
Γ. Εκτός από την πλήρη αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας απαιτείται και αλλαγή σειράς μαθημάτων. Ιδίως απαιτείται η εισαγωγή μαθημάτων που είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ζωή του ανθρώπου, όπως το μάθημα «Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ» και ο πολιτισμός («ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» ). Στα μαθήματα αυτά ο άνθρωπος διδάσκεται την ουσία του όντος του, τις ανάγκες του, την ανάγκη επιλογής, τον τρόπο ζωής και επιβίωσης του ανθρώπου. Διδάσκεται επίσης τον ανθρώπινο πολιτισμό, τους λόγους δημιουργίας του και τους σκοπούς του, τα ρεύματα και τις απόψεις. Τα νέα μαθήματα είναι αναγκαία για να αποκτήσει ο μαθητής σφαιρική ουσιαστική γνώση του εαυτού του και του κόσμου του.
Δ . Το πρακτικό παράδειγμα της παιδείας της γνώσης
1. Δεν υπάρχει διδασκαλία και εξέταση με την μέχρι σήμερα μορφή τους.
2. Ο δάσκαλος ή καθηγητής παρουσιάζει το γενικό αντικείμενο του μαθήματος – θέματος και, εν συνεχεία, τις θεματικές ενότητες. Οι μαθητές έχουν το δικαίωμα να προσθέσουν και άλλες. Ο δάσκαλος ή καθηγητής σε κάθε θέμα κάνει μια αρχική ενημερωτική εισήγηση, ώστε να μπορούν οι μαθητές να εντοπίσουν και να συλλάβουν το αντικείμενο (αυτή υποκαθιστά την διδασκαλία), π.χ. η μάχη του Μαραθώνα: τόπος, χρόνος, αντιμαχόμενοι, ιστορικές συνθήκες.
3. Οι μαθητές ερωτώνται, εάν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με το θέμα. Οποιος ενδιαφέρεται (ή μεταξύ περισσοτέρων επιλέγεται δημοκρατικά από τους συμμαθητές του) αναλαμβάνει σε κάποιο επαρκή χρόνο να παρουσιάσει ο ίδιος στους υπόλοιπους τα συμπεράσματά του ως εισήγηση προς την τάξη.
4. Ο καθηγητής δίνει στους μαθητές κάποιες ενδεικτικές πηγές γνώσης. Ο μαθητής μπορεί ελεύθερα να ψάξει και σε άλλες πηγές. Η ενέργεια αυτή προάγει και διδάσκει την ελεύθερη αναζήτηση της γνώσης πέρα από τον εγκλωβισμό σε ένα βιβλίο, σε μία άποψη … . Διαμορφώνονται με τον τρόπο αυτό άνθρωποι που ενεργούν ελεύθερα, που αναζητούν τις πηγές της γνώσης. Ταυτόχρονα, ο άνθρωπος – μαθητής μαθαίνει την ελεύθερη αναζήτηση, τον τρόπο πρόσβασης στην γνώση σφαιρικά και αποφεύγεται η διατεταγμένη μονομέρεια και ο ψιττακισμός («παπαγαλία») του βιβλίου. Ο δυτικότροπος σχολαστικισμός καταργείται. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο μπορεί ο μαθητής να καλείται να ερευνήσει μόνος του τις πηγές (π.χ. να διασώσει την γνώση – άποψη προηγούμενων γενιών για ένα θέμα ή γεγονός). Πρόκειται για το στάδιο της εντελώς αυτόνομης έρευνας.
5. Ο μαθητής που αυτοπροτάθηκε ή επιλέχθηκε για την εισήγηση βρίσκει τις πηγές, αναλύει ο ίδιος, επιλέγει αυτά που θεωρεί ουσιώδη (σύνθεση) και παρουσιάζει την εργασία – εισήγησή του στους συμμαθητές του (μαζί με τις πηγές – βιβλιογραφία). Πρόκειται για ένα από τα ουσιωδέστερα στάδια και μεθόδους ατομικής κατάκτησης της γνώσης. Είναι η αρχαία ανάλυση και σύνθεση, η εφαρμοσμένη λογική επαγωγή, η ουσία της κατανόησης και της γνώσης. Το γεγονός η γνώση – εισήγηση παράγεται για τους πολλούς (συμμαθητές), οι οποίοι και την κρίνουν και ως δικό τους κτήμα – γνώσης αποκλείει την προσωπική ατομικίστικη θεώρηση για τον μαθητή και την οίηση. Ουσιαστικά δημιουργεί συνθήκες διδασκαλίας της συλλογικότητας, της ομαδικότητας, της κοινωνικής χρησιμότητας του ατόμου – μαθητή.
6. Ο μαθητής παρουσιάζει την εισήγησή του και την αναλύει, όταν και όπου χρειάζεται. Ακολουθεί ο διάλογος, η συζήτηση του θέματος από όλη την τάξη και για χρόνο ικανό, ώστε όλοι να μετάσχουν ίσα και το θέμα να αναλυθεί σε βάθος το θέμα. Ο δάσκαλος - καθηγητής ελέγχει διακριτικά και ωθεί στην συμμετοχή. Διευθύνει τον διάλογο και παρεμβαίνει μόνο όταν αυτός παρεκκλίνει από τους κανόνες. Λέει την γνώμη του επί της ουσίας μόνο αν και όταν του το ζητήσουν οι μαθητές. Το στάδιο αυτό είναι το ουσιαστικό στάδιο εκμάθησης των συνθηκών ίσου διαλόγου. Στο ίδιο στάδιο ελέγχεται η πραγματική δημιουργία της εισήγησης από τον μαθητή, καθώς είναι αναγκασμένος από τον διάλογο να απαντά και να αναλύει τις θέσεις του.
7. Ακολουθεί ένα στάδιο δημοκρατικής ελεύθερης σύνθεσης και επιλογής της τελικής θέσης της τάξης επί του θέματος. Ένα σχολείο δημοκρατίας και σύνθεσης που προκαλείται από τον ελεύθερο ίσο διάλογο.
8. Οι αρχικές μελέτες αλλά και τα τελικά πορίσματα, όχι μόνο δημοσιεύονται στο διαδίκτυο, αλλά συγκεντρώνονται κάθε χρόνο και αρχειοθετούνται από κάθε σχολείο, ώστε να διασώζεται η παραγωγή απόψεων και γνώσης και να αποτελεί εργαλείο για τις επόμενες γενιές μαθητών και την κοινωνία. Η παραγωγή γνώσης για όλους είναι γεγονός.
9. Κάθε χρόνο ως επιπλέον κίνητρο μπορούν να βραβεύονται οι καλύτερες μελέτες σε επίπεδο σχολείου, αλλά και πανελλαδικά ή καλύτερα να παρουσιάζονται απλώς σε εκδηλώσεις. Τόσο οι ανά σχολείο μελέτες, όσο και οι πανελλαδικά βραβευμένες μπορούν να συγκροτήσουν ενδεικτικά εγχειρίδια – βιβλία, ανά σχολείο, αλλά και πανελλαδικά, ώστε να καταργηθεί ο αναχρονιστικός και προσοδοφόρος για κάποιους θεσμός του ενός βιβλίου. Με τα χρήματα που εξοικονομούνται μπορούν να γίνουν πάρα πολλά σε θέματα υποδομών και έρευνας.
10. Είναι ευνόητο ότι οι ανωτέρω μελέτες μπορούν να είναι και ομαδικές, αλλά να φτιάξουν και να παρουσιάσουν ελεύθερα οι ενδιαφερόμενοι μαθητές και άλλες. Εισαγωγή συνεπώς και συλλογικών μελετών και συλλογικών κοινωνικών δράσεων.
11. Διασφαλίζεται η συμμετοχή όλων στην διαδικασία αυτή και σε κάθε ένα από τους ανωτέρω ρόλους. Η εξέταση καταργείται και αντικαθίσταται από την συμμετοχή. Τα διαγωνίσματα και οι τελικές εξετάσεις καταργούνται. Ως τελικές εξετάσεις οι μαθητές καλούνται να αναλύσουν ένα θέμα που τους έκανε εντύπωση από όσα αναλύθηκαν μέσα στην χρονιά και να εκθέσουν τις θέσεις τους.
Ε. Τι επιτυγχάνουμε (μεταξύ πολλών άλλων) με τον τρόπο λειτουργίας και διδασκαλίας αυτό:
- Καταλύουμε την στείρα διαδικασία πρόσληψης ετεροκαθοριζόμενης «γνώσης». Ο μαθητής παύει να είναι «φυτό» και μετατρέπεται σε δημιουργικά σκεπτόμενο άνθρωπο.
- Ο μαθητής μαθαίνει που και πώς να ψάχνει την γνώση – πληροφορία, αποκτά ελεύθερη επαφή με τις πηγές.
- Ο μαθητής μαθαίνει να αναλύει τις πηγές, να κρίνει την «πληροφορία».
- Ο μαθητής μαθαίνει να συνθέτει μέσα από το γνωστικό αντικείμενο, να διαμορφώνει άποψη και να την παρουσιάζει στους υπολοίπους.
- Ο ίσος διάλογος γίνεται κομμάτι της εκπαίδευσης και μέρος του μηχανισμού λειτουργίας και κατάκτησης της γνώσης.
- Η δημοκρατία εισάγεται ως τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας των μαθητών και αυριανών πολιτών.
- Αναπτύσσεται η συλλογικότητα μεταξύ των μαθητών. Κατασιγάζεται ο άκρατος ατομικιστικός ανταγωνισμός και η γνώση γίνεται συλλογική προσπάθεια.
- Διασώζεται η γνώση που παράγουν οι μαθητές και αυτή γίνεται χρήσιμο εργαλείο για όλους.
- Διαχέεται σε όλους η γνώση, μέσα από την συλλογική εργασία και γίνεται πραγματικά αγαθό κοινωνικής ιδιοκτησίας.
- Η πρότασή μας δημιουργεί σκεπτόμενους, ελεύθερους ανθρώπους, που μπορούν να ερευνήσουν, να κρίνουν και να διαμορφώσουν θέση για καθετί που αντιμετωπίζουν στην ζωή τους. Η δημιουργία, ο διάλογος, η δημοκρατία γίνονται συνείδηση και τρόπος σκέψης και ζωής.
- `Ο δάσκαλος ή ο καθηγητής απλά συντονίζει και δεν λειτουργεί ως φορέας άκριτης εξουσίας, δεν εκδίδει ατομικές κανονιστικές πράξεις ή διατάγματα, αλλά διδάσκει τον τρόπο σκέψης, ανάλυσης και σύνθεσης. Απελευθερώνεται και γίνεται αρωγός και συμπαραστάτης των μαθητών και όχι δυνάστης και τμήμα του μηχανισμού επιβολής.
- Καταργείται ο αυταρχισμός, η μονολιθικότητα, η παραγωγή πειθαναγκασμένων ανθρώπων που είναι έτοιμοι να δεχθούν ως δεδομένο το καθετί και από όποια εξουσία και εάν προέρχεται..
ΣΤ. Αλλαγή του διοικητικού οργανογράμματος των σχολείων, ώστε να καταστούν πιο ανοικτά και δημοκρατικά. Ενεργός αποφασιστική συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών και των γονέων με θεσμούς άμεσης δημοκρατικής νομιμοποίησης, που ελέγχουν, μετέχουν στα όργανα διοίκησης και προτείνουν (βλ. «Δημοκρατικές Κοινωνικές Αρχές»).
Ζ. Κατάργηση του θεσμού της αποβολής και των πειθαρχικών κυρώσεων στους μαθητές και αντικατάστασή τους από θεσμούς που προβάλλουν την γνώση, π.χ. μια εργασία που παρουσιάζεται στους συμμαθητές σχετική με το αντικείμενο που προκάλεσε την επιβολή της μελέτης. Συναπόφαση από τους συμμαθητές για την επιβολή της.
Η. Συγγραφή ή επιλογή βιβλίων κατά τα ήδη εκτεθέντα και σε κάθε περίπτωση βιβλίων που έχουν αρχή, μέση και τέλος, που αποτελούν ενότητα γνώσης και όχι αποσπάσματα … (αποσπασματική γνώση), φλιναφήματα ή άνωθεν επιβολές άποψης.
Θ. Τροποποίηση – αλλαγή του αντικειμένου των βιβλίων μαθημάτων, ώστε οι μαθητές να μην γίνονται αποδέκτες, αποστηθιστές – ψιττακιστές άχρηστων ειδικών γνώσεων, αλλά πρωτίστως να μαθαίνουν και να κατανοούν την ουσιαστική σημασία κάθε μαθήματος, την έννοια της κοινωνικής – γνωσιακής του χρησιμότητας, την ανάλυση και την σύνθεση ως μέσο κατανόησης και χρήσης της γνώσης, κριτική προσέγγιση του γνωστικού αντικειμένου.
Ι. Τροποποίηση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, κατάργηση ή τροποποίηση μαθημάτων χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, εισαγωγή νέων μαθημάτων που βοηθούν στην εμβάθυνση της διαδικασίας έρευνας, ανάλυσης – σύνθεσης, κατανόησης και κριτικής σκέψης. Μαθήματα πολιτισμού, δημοκρατίας και ουσιαστικής κοινωνικής σκέψης. Δυνατότητα των μαθητών και των εκπαιδευτικών στην από κοινού διαμόρφωση τους εκπαιδευτικού προγράμματος.
ΙΑ. Καταργούνται οι βαθμολογίες και ανά τρίμηνο δίδονται παρατηρήσεις για την παρουσία, τα θετικά στοιχεία του μαθητή με προτάσεις για την αξιοποίησή τους και τα αρνητικά με προτάσεις για την βελτίωσή τους. Τα αποτελέσματα αποτελούν αντικείμενο ανοιχτής συζήτησης στην τάξη. Επιβράβευση της ενεργούς συμμετοχής με επαίνους, αυτοί αποτελούν και τον βαθμό στο τέλος της τάξης.
ΙΒ. Εξασφάλιση του αναγκαίου για κάθε άνθρωπο και μαθητή ελάχιστου ελεύθερου χρόνου με ευθύνη του σχολείου.
ΙΓ. Η παραπαιδεία απαγορεύεται και παύει να είναι αναγκαία. Ολοι οι άνεργοι εκπαιδευτικοί, σε πρώτο στάδιο, προσλαμβάνονται και εργάζονται παράλληλα σε σχολεία και σε φορείς κοινωνικής επιμόρφωσης.
ΙΔ. Θεσπίζονται φορείς εκπαιδευτικών με ευρεία δημοκρατική κοινωνική συμμετοχή που έχουν λόγο και έλεγχο σε κάθε εκπαιδευτική δραστηριότητα.
ΙΕ. Η εισαγωγή στα Α.Ε.Ι. πρέπει να είναι ελεύθερη. Μέχρι τούτο να επιτευχθεί, η επιλογή των εισακτέων γίνεται με την αντικατάσταση των εξετάσεων σε στείρες γνώσεις από την σύνταξη μελετών – εκθέσεων που περιέχουν την αναγκαία γνώση (π.χ. στο ανωτέρω θέμα της ιστορίας).
Εχουμε την πεποίθηση πως τα ανωτέρω αποτελούν αναγκαιότητα για να λύσουμε τα κυρίαρχα ζητήματα που ταλανίζουν τα παιδιά, τους νέους μας και όλη την χώρα σχετικά με την α’ βάθμια και β’ βάθμια εκπαίδευση.
Να την μετουσιώσουμε από παιδεία της καταπίεσης, του ατομισμού και της καταστροφής ταλέντων και συνειδήσεων σε μία παιδεία των ελεύθερα και δημιουργικά σκεπτόμενων ανθρώπων. Ανθρώπων που θα έχουν κατακτήσει τον μηχανισμό της γνώσης και της κρίσης, που θα αναλύουν και θα συνθέτουν, που θα διαλέγονται και θα σκέπτονται δημοκρατικά, ανθρώπων που θα μπορούν να διαμορφώσουν ένα ουσιαστικό μέλλον για την χώρα μας.
ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΗ !!!
ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : http://laikometopo.blogspot.com/ , http://laikokinima.forumgreek.com/ , http://www.facebook.com/profile.php?id=100002558583334&sk=wall
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου